To jednak nie były nonsensy, tylko jego marzenia.

Gdybym miała opisać szczęście, miałoby ono postać MR, składałoby się ze słów kocham i dziękuję i zawierało w sobie dwa dni, zaiste niewiele, a dla mnie tak dużo. Dzisiejszą notkę piszę w Wordzie. Tu jest całkiem inaczej, nie jak na makaronowym w okienku z napisem nowy wpis. Pewnie dlatego zaczynam używać teraz tych mądrych słów. Śmieszne, nie  ?

Wróciłam. Do życia, do mojej mieściny, do rzeczywistości, do marzeń, a teraz wspominam. Dla Was, bo prosiliście, abym wszystko dokładnie opisała i dla siebie, bo do chwil spędzonych TAM, mogę wracać cały czas.

Zdanie, na przekór wszystkim, zaczynam od ..

No więc ..  Po 5 godzinach spędzonych w autobusie, o godzinę za wcześnie, dotarłyśmy do Stolicy , zastanawiając się : „ Co my właściwie robimy o 5:25 w Warszawie?! ”. Po szybkim śniadaniu i doprowadzeniu się do formy właściwej, udałyśmy się pod Pałac Kultury, aby około godz. 11, razem z innymi ludkami, wyruszyć do studia, gdzie miałyśmy spędzić 10 najbliższych godzin.  Studio.. Co tu dużo mówić, telewizja to magia. Stwierdziłyśmy, jako wierny duet KK ( Karola i Kamcik ), że operatorzy kamer powinni dostać Nobla, za umiejętność pokazywania tego, co pokazane być powinno, bez zbędnych mankamentów, które studio, po 4 edycjach programu, gdzie dzieje się sporo, już niestety posiada :) W ogóle, wszystko TAM wygląda całkiem inaczej niż w telewizji. Wszystko różni się wszystkim od tego, co już gotowe, widzimy na ekranach telewizorów.  Ale nic, naprawdę nic, nie zastąpi atmosfery w studiu, ludzi, panów ochroniarzy, którzy są nieubłagalni, pani z czerwonymi włosami, którą serdecznie pozdrawiamy oraz tej całej aury, która towarzyszy nagraniom. Nie wspominając o człowieku najważniejszym dla mnie, którego poznałam, po roku przepełnionym marzeniami. Uwierzcie, bałam się. Bałam się, że, gdy „spojrzę” na MR z innej strony, kiedy będę mogła z Nią porozmawiać i powiedzieć o tylu ważnych sprawach (  czego oczywiście nie zrobiłam, bo emocje wzięły górę, a pamięć zawiodła ), coś się zmieni i nie będzie tak, jak dawniej. Na szczęście, Pani M jest tak wspaniałym człowiekiem, tak uśmiechniętym i kochanym, że jest wręcz przeciwnie! Jest człowiekiem, którego kocham miłością wielką każdego dnia coraz bardziej.

Co do nagrań. Nagranie trwa ok. 3 godzin i tak jak powiedziała Pani M, w jednym z wywiadów, program nagrywany jest tak, jakby był emitowany na żywo, z drobnymi przerwami, np. na make - up. W ciągu dnia kręcone są dwa odcinki, a taka sesja z KCP trwa 3 dni. Totalny hardcore. Trudno sobie wyobrazić, jak ciężka jest to praca. To wszystko jest tak skomplikowane, tak poplątane, ogarnięcie publiczności, kamer, tych wszystkich ludzi.... Ale fajne. Fajne, bo później miło patrzeć na efekty tej pracy.  

Z Panią M. spędziłam dwa dni ( mogę tak powiedzieć, prawda? ;)). Dwa dni, które były magiczne, tak jak wszystko TAM. Strasznie się cieszę, że mogłam tam pojechać, zobaczyć studio od tej drugiej strony, poznać Panią M. i spełnić swoje marzenia. Na koniec, tak po prostu, tak jak to robię codziennie, dziękuję, że Pani jest.

Buziaki !

Kamcik

PS Mam dla Was autografy Pani M, więc wyślijcie mi swoje adresy na maila, mam nadzieję, że o nikim nie zapomniałam! I pozdrawiam koleżanki z Bydgoszczy, które poznałam na nagraniach, które jakimś cudem mnie znalazły, właśnie przez makaronowego. Mirelko, jesteś wielka :)

Fotki z KCP ( dzięki Mirelko ! :) ) 

1 2 3 4 5 6 7 8

Piosenka, którą usłyszałam w radiu po przyjeździe: Lombard- Droga pani z telewizji